Cytaty Mały książę

23 cytaty z książki "Mały książę"

Idąc prosto przed siebie nie można zajść daleko...
Powinienem sądzić ją według czynów, a nie słów.
Rozkaz jest rozkazem.
Wśród ludzi jest się także samotnym.
"Oswoić" znaczy "stworzyć więzy".
Poznaje się tylko to, co się oswoi.
Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać.
Mowa jest źródłem nieporozumień.
Dobrze widzi się tylko sercem.
Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.
Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela.
Byle podmuch wiatru może zgasić lampę - trzeba dobrze uważać.
Decyzja oswojenia niesie w sobie ryzyko łez.
Tego, co najważniejsze, okiem zobaczyć nie można..

Ludzie z twojej planety hodują pięć tysięcy róż w jednym ogrodzie... i nie znajdują w nich tego, czego szukają... A tymczasem to, czego szukają może być ukryte w jednej róży lub w odrobinie wody... Lecz oczy są ślepe. Szukać należy sercem.

Więc narysowałem węża boa od środka, żeby dorośli potrafili wreszcie zrozumieć. Oni nie mogą się obejść bez wyjaśnień.

Mały Książę zadawał mi mnóstwo pytań, ale jak gdyby nigdy nie słyszał moich. Tylko dzięki przypadkowo rzuconym słowom wszystko pomalutku stało się dla mnie jasne.

Jeśli opowiedziałem pewne szczegóły związane z asteroidem B 612 i wyjawiłem jego numer, uczyniłem to tylko ze względu na dorosłych. Bo dorosłe osoby lubią liczby. Gdy się im opowiada o nowym przyjacielu, nigdy nie pytają o to, co najważniejsze. Nie zainteresują się, jak brzmi jego głos? W co najbardziej lubi się bawić? Czy kolekcjonuje motyle? Pytają natomiast: „Ile ma lat? Ilu ma braci? Ile waży? Ile zarabia jego ojciec?” Dopiero wtedy wydaje im się, że go znają. Powiedz dorosłemu: „Widziałem piękny dom z czerwonej cegły, z pelargoniami w oknach i gołębiami na dachu” – nie potrafi sobie tego domu wyobrazić. Trzeba mu powiedzieć: „Widziałem dom za sto tysięcy franków” – a zaraz wykrzyknie: „Był chyba piękny!”. Jeśli im powiem tak: „Dowodem, że Mały Książę istniał, jest to, że był przeuroczy, że się śmiał i prosił o owieczkę. Bo przecież, jeżeli ktoś chce mieć owieczkę, stanowi to dowód, że istnieje”, dorośli wzruszą ramionami i nazwą mnie dzieciakiem. Ale jeśli im powiem: „Planeta, z której przybył, nazywa się asteroid B 612” – wtedy uwierzą i zaniechają dalszych pytań. Tacy już są. Nie można im mieć tego za złe. Dzieci muszą być niesłychanie wyrozumiali dla dorosłych.

Minęło już sześć lat, odkąd mój przyjaciel opuścił mnie, zabierając swoją owieczkę. Próbuję go tutaj opisać jedynie po to, żeby go nie zapomnieć. To smutne zapomnieć o przyjacielu. Nie każdy człowiek ma przyjaciela.

Któregoś dnia czterdzieści trzy razy widziałem, jak słońce zachodzi. Wiesz, jak ktoś jest bardzo smutny, to lubi zachody słońca.

Kolce nie służą do niczego, to najczystsza złośliwość ze strony kwiatów.

Jeżeli ktoś kocha jakiś kwiat, który istnieje w jednym tylko egzemplarzu pośród tysięcy i tysięcy gwiazd, to wystarczy mu do szczęścia, żeby nań patrzył. Myśli wtedy: „Tam gdzieś jest mój kwiat…” Ale jeżeli owieczka ten kwiatek zje, to temu komuś robi się tak, jak gdyby wszystkie gwiazdy zgasły.

Nie powinienem był jej słuchać. Nigdy nie należy słuchać kwiatów. Wystarczy na nie patrzeć i je wąchać. Moja róża rozsiewała woń na całą planetę, ale ja nie potrafiłem się z tego cieszyć.

Powinienem był osądzać ją na podstawie czynów, a nie słów. Odurzała mnie wonią, rozjaśniała mnie od środka. Za nim nie powinienem był uciekać. Powinienem był odgadnąć, ile czułości kryje się za jej drobnymi sztuczkami. Kwiaty są tak pełne sprzeczności! Ale ja byłem jeszcze za młody na to, żeby umieć ją kochać.

Nie wiedział jeszcze o tym, że dla królów świat jest niesłychanie uproszczony. Wszyscy ludzie są poddanymi.

Od każdego należy tylko tego wymagać, co może z siebie dać. [Król]

Znacznie trudniej jest osądzać samego siebie, niż wydawać sąd o innych. Gdyby ci się udało osądzić samego siebie, stanowiłoby to dowód, że jesteś mędrcem. [Król]

Jeżeli znajdziesz diament, który nie należy do nikogo – jest twój. Jeżeli znajdziesz wyspę nie należącą do nikogo – jest twoja. Jak pierwszy wpadniesz na jakiś pomysł, zgłaszasz go do opatentowania i jest twój. A ja posiadam gwiazdy, bo nikt przede mną nie wpadł na pomysł, żeby je posiadać. [Biznesmen]

Tym człowiekiem pogardzaliby wszyscy: i Król, i Pyszałek, i Opój, i Biznesmen. A przecież jedynie on nie wydaje mi się śmieszny. Może dlatego że zajmuje się nie tylko samym sobą.

Moja róża jest ulotna i na dodatek posiada tylko cztery kolce za całą obronę przed światem! A ja zostawiłem ją tam samą samiuteńką!

Co za dziwna planeta. Cała wyschnięta, najeżona szpikulcami i słona. I ludzie na niej są pozbawieni wyobraźni. Powtarzają tylko to, co się do nich mówi… Miałem u siebie taki kwiat, który zawsze odzywał się do mnie pierwszy.

Łudziłem się, że jestem bogaty, gdyż posiadam jedyny na całym świecie kwiat, a tymczasem okazałem się właścicielem zwykłej róży. No i jeszcze trzech wulkanów, z których jeden jest może wygasły na zawsze; to nie czyni ze mnie zbyt potężnego księcia…

Do tej pory jesteś dla mnie tylko małym chłopcem podobnym do stu tysięcy innych małych chłopców. I nie jesteś mi do niczego potrzebny. Jestem dla ciebie po prostu lisem podobnym do stu tysięcy innych lisów. Ale jeżeli mnie oswoisz, staniemy się sobie potrzebni. Wtedy będziesz dla mnie jedynym na świecie i ja będę dla ciebie jedynym na całym świecie… [Lis]

Jesteście piękne, lecz w środku puste. Za was nie można umierać. Oczywiście, jeśli chodzi o moją różę, to zwykły przechodzień mógłby pomyśleć, że jest ona do was podobna. Ale ona jest ważniejsza niż wy wszystkie razem wzięte, bo tylko ja ją podlewałem. Bo ją jedną nakrywałem kloszem, bo ją jedną osłaniałem parawanem. Bo tylko na niej tępiłem gąsienice (zostawiając dwie czy trzy na motyle). Bo tylko jej słuchałem, jak się żali, jak się przechwala, czy nawet jak milczy. Bo to jest moja róża.

W tym tkwi wielka tajemnica. Dla was, którzy także kochacie Małego Księcia, tak jak i dla mnie, nie ma nic gorszego na świecie niż świadomość, że gdzieś jakaś nieznana owieczka mogła zjeść jakąś różę… Spójrzcie na niebo. Zadajcie sobie pytanie: Czy owieczka zjadła tę różę? Tak czy nie? I przekonacie się, jak bardzo wszystko się zmieni. I żadna dorosła osoba nigdy nie zrozumie, jak wielkie to ma znaczenie.

Najbardziej porusza mnie w tym małym książęciu ta jego wierność wobec kwiatka ten obraz róży, jaśniejący w nim jak płomień lampy, nawet gdy on śpi... I wydał mi się jeszcze bardziej kruchy. Trzeba dobrze osłaniać lampy: podmuch wiatru może je zgasić. [Pilot]

Cytaty - strona główna